قصیده «مرندیه» اثر استاد حاج میرزا محمدحسین مرندی متخلص به «خــوشـدل» است که در روز شنبه 22 فروردین 1377 مطابق با 13 ذیحجه الحرام 1418) سروده شده اند).
.
.
.
.
.
هـر ورق از مـتـن تـــــاریـــخ مـــرنـــــد مـهـد مـردانی است با نـامـی بـلنـد
کــــــــوه مـیـشـابــش مــطــاف اهـل دل در بهاران خوش تر از کـوه سـهـنـد
ســبــزه پـــیــراهـــن مــه اردی بــهـشــت روسـفید از بـرف در مـاه ســفـنـد
نــــــم نــــــم بــــاران ابــــر رحــمتـــش روح می ریزد به جان ها چون سرند
جـسـم و جـان در حـلـقـه گــلهـا اسـیــر سان که دست دلـبری در دسـتـبند
رقـص لالـه نــاز ســنـبـل جــشـن گــــل مـی ربـایـد دیـده را با نـوشـخــنـد
بــلـبـلانـش نــغــمــه¬خــوان دشــتهــــا دشتهایش بـزم ریـحان و پــژنـد
بـــاغ هـــایـــش جــلــوه بـــاغ بــهــشــت میوه هـایش در حلاوت به ز قـنـد
سـیـب و زردآلـو خـیـارش خـــوشـــمــزه خربزه انگور و شهدش دلـپـسـنـد
چــارفــصــلــش آن چنان زیـــبـــاســتـــی با نگاهی می برد هوش از شـمـنـد
مـدفـن پـور امــــــــام هــفــتــمــیـــــن مـستـجـاب الدعــوه هـر دردمـنـد
پــــایــــگاه شــیـعـیـان اهــل بــیــت (ع) از نـسـیـم مـعـنـویـت بـهـرهمـنـد
ســـرفــــراز روزهـــــای انــــــقـــــلاب از شــهـیـدان خـدایـی سـربـلـنـد
پــروریــده دامـــنـــش در هـــر زمــــــان نـــامـــداران شـهـیر و ارجـمـنـد
بـس دلــیــرانــی که در مـیـدان جــــنــگ تـیـغ برِّان تـیـرشـان شد دیـوبـنـد
بــس هــنــرمــنــدان بــی نـــام و نــشــان رنــج شان گردید گـنـج هـوشـمند
بـس نـفـوس پــــاک و مـردانـی رفـــیـــع خـلـق را بودند هـر آن سـودمـنـد
بـس گـــهــرها در دل خــاکــش نـــهـــان بس در و لعل درخشان در کـمند
ســـیــنــه اش گـــهـــواره فـــرزانـــگـــان خاک پایش سـرمـه چـشم خجند
عـــارفـــانـــش شــهــره شــهـــر نـجف عـالـمـانـش نـامـور بی چون وچند
درنـــوردیـــدنـــد مـــیـــدان ســـبــــق تـــک ســواران ادیـب مــادونـــد
گرچه گــمـنـامانـد امــا تــا ابـــــــــــد زنـده انـد و زنـده انـد و زنـده انــد
ای کــهـن دیــــوان شــعــر روزگـــــار ای نـشـان عـبـرت هر عـقـلمـنـد
قـــصــه ای از غــــصـــه هایـت بازگـــو ای عـقـب مـانده گـرفتار چــمـنـد
روزگــــاری بودهای شـهـری عــظــیــم هم تو بودی فرّ میهن را شـونــــد
«قــــل اعــــوذی» بـایـدی خوانم تو را تــا شـوی آزاد از دام چـــرنـــــد
کــــــــــــــاروان پـیـشرفـت شـهـرهـا رفت بـرپـا تـا نمانی از خـرنـــــد
هــر کــه خـورده شــیــر از پستان تـو بشنود از ما یکی انـدرز و پــــنــد
گــو فـرامـوشـم مـکـن مــهــر وطــن در رگ غیرت بتازد چون سـمـنـد
هـر کــه را باشد به دل حـب وطــــن کی بخواهد چهره شهرش نــژنــد
می رسـان بر گـــوش مـردان این پــیام تا به آبــادانــی ات کــاری کـننـد
ای «مــرنـدی» هـر کجایی هــمــتـی قـوم بـاهـمـت دل خــارا کَـنـنـد
اغــنـیـا را گــو عـلـی گــونـه به شـب تـا که دریــابـنـد درد مـسـتـمـنـد
گــر زدایـی چـنـد عـیب خــویـش را تفرقه حرص و حسد از بند و بـند
کـیـنـه ها گـــل مـی شود در ســینه ها زندگی شـیرین شود بر شـهـرونـد
شعری از وحـدت بخوان بر مردمت نـوشـخـند آور به جای نـیشخـند
دسـت پا کـن عـزتـی از یـک دلـی تفرقه خاکت کند همچون شـکند
خـاک ها آجـــر شود از اتـــحــاد آجـران خـانه سپس یک شهر زنـد
ای نـگین دسـت آذربــایــجــان شهر «خوشدل» شهر زیبایم مرند
تا نبینی چـشــم زخــم دشـمـنـان بـر سـرت باید بگردانم ســپــنــد
در پـنـاه حضرت صـاحـب زمـان دور بـاشـی از بـلاهـا و گــزنـــد
با تشکر از مرند اوغلی ادیب
استفاده از مطالب شرعا با ذکر منبع مجاز می باشد.
